Update uit Albanië

Update uit Albanië
Van Bauke en Evie Deelstra-Draaistra en kinderen,

Update 05-12-2024

Het afgelopen jaar hebben Evie en ik best veel uitdagingen gehad. Het moeilijkste was dat we noodgedwongen moesten verhuizen. Dit besluit namen we begin dit jaar en ik merkte in de opvolgende maanden dat frustratie steeds vaker de overhand begon te krijgen bij mij. Door mijn irritaties begon ik het lastig te vinden om God te ervaren. Al met al geen goede basis voor het werk als evangelist, want ik wil blijmoedig het geloof uitdragen. Mijn enthousiasme begint inmiddels gelukkig weer de overhand te krijgen, want als ik terugkijk op het afgelopen jaar, dan valt heel goed te zien dat God werkzaam is in ons leven.

Ruim een jaar geleden deed ik mee aan een evangelisatieproject in Albanië dat werd georganiseerd door Ambassadors Football Holland. Ambassadors is een prachtige organisatie. Op hun website valt te lezen: ‘We vertellen over Jezus met voetbal als middel. Dat doen we met clinics, tours en voetbalkampen.’ Ik ervaar voetbal persoonlijk als een schitterende manier om op een simpele manier het geloof uit te dragen. Dit kan bijvoorbeeld door eerlijk te zijn tijdens wedstrijden en de bal niet op te eisen, maar juist aan de tegenstander te geven als er twijfel is over wie de ingooi mag hebben. Hoewel ik natuurlijk graag een doelpuntje mag maken, zijn die momenten eigenlijk veel waardevoller. Tegenstanders reageren verwonderd en na de wedstrijd volgen soms goede gesprekken, waarin een geloofsgetuigenis gegeven kan worden.

Ambassadors Holland staat onder de bezielende leiding van Jacob Tol. Aan het einde van het toernooi vorig jaar zaten Jacob en ik met Reindert te praten. Reindert was samen met Jacob meegekomen vanuit Nederland om mee te doen aan het toernooi in Albanië. Jacob vroeg mij op een gegeven moment: ‘Heb je niet nog een leuk bouwproject hier voor Reindert?’ Reindert geeft les op de scholengemeenschap Pieter Zandt op Urk. En misschien kon hij wel met een groep leerlingen naar Albanië komen. Ik kreeg meteen de House of Hope in het dorpje Pinet in gedachten. Evie en ik zijn al jaren werkzaam in deze verouderde evangelisatiepost waar veel aan moet gebeuren. Een ideaal project voor een groep leerlingen.

Zelf hadden Evie en ik nooit in de planning om in Pinet te gaan wonen, maar inmiddels wonen wij er toch.  Ik kon tijdens mijn gesprek met Jacob en Reindert niet voorzien dat wij naar de House of Hope zouden gaan, want het conflict met de huurbaas van ons vorige huis ontstond pas maanden later. Wat ben ik achteraf gezien blij dat dat gesprek heeft plaatsgevonden, want daardoor wonen wij nu in een veel beter huis met nieuwe keuken en douche. Deze zijn door de Urker leerlingen zelf opgebracht door het houden van inzamelingsacties en het aankloppen bij bedrijven. De opknapwerkzaamheden hadden uiteraard niet plaatsgevonden als ik dat losse gesprekje met Jacob en Reindert niet had gehad. Jacob vertelde mij later oprecht dat hij wat teleurgesteld was voorafgaand aan het toernooi vorig jaar. Normaalgesproken gaat hij met grote groepen op pad, terwijl die keer alleen Reindert met hem mee ging. Jacob besloot desondanks gewoon te gaan. ‘Zo zie je maar, God had er gewoon een plan mee, want nu is de evangelisatiepost mooi opgeknapt’, zei Jacob later tegen me.

Het was voor ons een mooi vooruitzicht in de lente. We wisten dat er een opknapbeurt zou plaatsvinden in onze toekomstige woning. Dat betekende echter niet dat alle problemen voor ons waren opgelost. De grootste vraag was op dat moment: hoe komt het met de school van Marije? We woonden namelijk aan de rand van Tirana en dit zou een goede uitvalsbasis moeten zijn om Marije naar school te brengen. Vanaf Pinet zijn we best een tijd onderweg om in Tirana te komen. Bovendien zijn er weinig opties, want er is maar één christelijke internationale school in Albanië, de GDQ. Daar wilden we Marije graag voor inschrijven, maar niet ten koste van alles, want het moet wel praktisch haalbaar zijn. Wonder boven wonder besloot de GDQ om naar de westkant van Tirana te verhuizen. Dit is precies de kant waar Pinet ligt. Dit besluit namen zij, nadat we hadden besloten om naar Pinet te gaan. Hoewel we dus helemaal niet van plan waren om hier te gaan wonen, worden er gunstige voorwaarden voor ons gecreëerd, waar wij zelf niet of nauwelijks een rol in hebben gespeeld. Het voelt alsof de situatie geleid is. Wanneer ik me dat besef, dan is God ineen klap weer heel dichtbij.

Hartelijke groet van Bauke en Evie
terug